بسم الله الرحمن الرحیم External fixation

External fixation(بی حرکت کردن توسط فیکساسیون خارجی)عبارتست از:متصل کردن محکم قطعات استخوان به یک وسیله ی خارجی (مثل میله فولادی)به کمک پین هایی که در قطعات پروگزیمال و دیستال استخوان کار گذاشته می شود. کاربرد این تکنیک اغلب در موارد اورژانس است.

برای فیکساسیون محکم تر از پین های بلند تر که از دوطرف استخوان عبور کرده و به یک چهارچوب خارجی محکم متصل اند استفاده می شود.حرکت دادن زودرس بیمار در این شرایط دشوار است. برای استخوان های بسیار ظریف(حتی یک بند انگشت) هم اکسترنال فیکساتور وجود دارد.

کاربردها شکستگی های باز که ضایعات پوستی فراوان دارند(مثل زخم های جنگی)و یا زخم هایی که در کشش هستند(مثلا در ادم هستند). شکستگی های عفونی که استفاده از فیکساتور های داخلی به علت خطر پیشرفت و تشدید عفونت نامطلوب است. شکستگی های مرکب

ست اکسترنال فیکساتور

نیل یا راد(rod)

پین رزوه دار یا شنز((shanz screw

گیره های چند محوره یا کلمپ

آچار

T handle

تکنیک عمل بعد ازانجام اقدامات اولیه روتین مثل بستن تورنیکه،پرپ ودرپ اقدام به جا انداختن استخوان های شکسته از روی پوست می کنیم.برای اینکار از کشش ابتدا و انتهای اندام و همچنین اصلاح تغییر شکل باقیمانده با فشار دست روی قطعات شکسته استفاده میشود.ونیزبرای اطمینان ازقرار گیری صحیح استخوان ها از فلوروسکوپ استفاده می کنیم. سپس شنز هایی را که روی دریل سوار است را بدون برش پوست وارد میکنیم تا همه ی عرض استخوان را بگیرد.

در هر قطعه ی شکسته استخوان دو یا سه شنز کار گذاشته می شود و سرهای بیرون آمده ی آنها به یک میله فولادی به نام راد که در فاصله کمی از پوست و در موازات استخوان شکسته قرار دارد توسط گیره های چند محوره به نام لاکینگ متصل می شود. شنزها باید از راه نواحی بی خطر وارد شوند تا آسیبی به نواحی عروقی زیر ان وارد نشود. بعد از ضدعفونی کردن ناحیه تا جایی که فشار زیادی به پوست وارد نشود آنرا کشیده وسوچور میزنیم. در پایان عمل دور هر شنز را به شکل ضربدری پانسمان می کنیم.

بعد از عمل باید نسبت به تعویض پانسمان در زمان های تعیین شده و مراقبت و ضدعفونی کردن آن اقدام کنیم. اکسترنال فیکساتور تا زمانی که بافت کمی ترمیم شده و خونرسانی خود را به دست اورد بر روی اندام میماند.بعد از این مدت که معمولا حدود یک ماه طول می کشد وسیله خارج شده ، شنزها کاملا offمیشوند و اگر نیاز به پیوند پوست وجود داشت انجام می دهیم. درنهایت برای ترمیم کامل بافت یا پلیت می گذاریم ویا اگر مشکل خاصی وجود نداشت با یک آتل عضو را ساپورت می کنیم تا بهبود یابد.

عوارض شایع: غیرشایع: الف)عفونت ب)دیر جوش خوردن الف)مال یونین ب)اختلال خونرسانی ج)آسیب به عصب

علایم عفونت شامل تب مداوم و بوی بد چرک روی زخم می باشد. به علت وجود ضایعات پوستی فراوان در این زخم ها آلودگی و استئومیلیت بعدی شایع است. تمیزکردن سریع زخم، دبریدمان بافت های مرده و مصرف آنتی بیوتیک به صورت پروفیلاکسی در روزهای اول باعث کاهش عفونت می شود. علایم عفونت شامل تب مداوم و بوی بد چرک روی زخم می باشد.

با این علایم در صورت سرباز نکردن خود به خود زخم باید باز و درناژ شود. برای تسریع بهبود زخم می توان از گرافت پوستی استفاده کرد. در عفونت های شدید جوش خوردن زخم به تاخیر می افتد. در معاینات اولیه ی بیمار بعد از عمل باید علایم اختلالات جریان خون و آسیب عصب محیطی توجه نمود.

تهیه وتنظیم : مهدی خالقی