1. ORPHEUS ET EURYDICĒ

2. Hymen, deus mātrimōniī , ad nūptiās Orpheī cum Eurydicē vocātur sed nec verba laeta nec ōmen fēlīx attulit. Fax quam tenuit nūllōs ignēs dedit.

3. Eurydicē, dum per herbās cum turbā comitum ambulat, dente serpentis in pedem receptō, occidit.

4. Orpheus ausus est ad Stygem dēscendere et Eurydicēn inter umbrās invenīre. Prōserpinam et Plūtōnem tenentem rēgnum umbrārum adiit.

5. `Nōn hūc dēscendī,’ ait, `quod Tartarum vidēre dēsīderābam nec canem Cerberum, mōnstrum ingēns, vincere. Causa viae est coniūnx quam serpēns necāvit.’

6. `Ōrō, retexite fāta Eurydicēs
`Ōrō, retexite fāta Eurydicēs. Omnia dēbēmus vōbīs; omnēs ad ūnam fīnem properāmus. Haec est domus ultima; longissima rēgna tenētis. Cum Eurydicē iūstōs annōs ēgerit, vōbīs erit.’

7. Orpheum dīcentem tālia animae exsanguēs audiēbant et lacrimābant
Orpheum dīcentem tālia animae exsanguēs audiēbant et lacrimābant.Tantalus undam nōn petīvit.

8. Orbis Ixīonis stupuit.

9. Sīsyphus in suō saxō sēdit.

10. Eumenides quidem lacrimās nōn retinēbant

11. Text reprinted from Latin Via Ovid, A First Course, Second Edition, by Norma Goldman and Jacob E. Nyenhuis, copyright © 1982 Wayne State University Press, with the permission of Wayne State University Press.