1. MORS ORPHEĪ

2. Aliquae fēminae ab Orpheō repulsae magnopere doluērunt, sed maximē Maenades.

3. Dum carmine maestissimō dulcissimōque vātēs Orpheus silvās et animālia fera et saxa dūra quidem movet,

4. ecce turba Maenadum īrāta et īnsāna, pectoribus velleribus tēctīs, eum dē monte vīdit.

5. Ūna ē Maenadibus hastam in ōra vātis Phoebī mīsit
Ūna ē Maenadibus hastam in ōra vātis Phoebī mīsit. Sed hasta ipsa carmine vātis capta sine vulnere pervēnit.

6. Altera saxum iēcit, quod in aurā missum ipsā vōce et lyrā victum est et velutī supplex ante pedēs Orpheī iacuit.

7. Īra Maenadum crēscit et īnsāna Ērīnys rēgnat..

8. ... clāmor ingēns fēminārum īrātissimārum clāmantium et tympana et tībiae et cornua sōnum lyrae vīcērunt.

9. Maenades vātem rapuērunt et sē vertunt circum Orpheum ut canēs sōlent ubi cervum, praedam, invēnērunt. Vātem petunt et iaciunt tēla et saxa et rāmōs arbore dīreptōs.

10. Miserrimus Orpheus tendēns manūs et ōrāns Bacchantēs vōce movēre frūstrā temptāvit; īnsānissimae eum lacerāvērunt.

11. Tē avēs maestissimae, Orpheu, tē turba ferōrum, tē saxa dūra, tē silvae plōrāvērunt.

12. Membra eius iacent dīversa multīs in locīs – caput et lyram flūmen Hebrus accipit.

13. Text reprinted from Latin Via Ovid, A First Course, Second Edition by Norma Goldman and Jacob E. Nyenhuis, copyright © 1982 Wayne State University Press, with the permission of Wayne State University Press.